Academia Occitana

Non vos copetz pas lo cap. Se non sètz del sieu ròdol, non l’avètz pas coneguda, o benlèu l’avètz crosada cent còps sense la veire per las manifestacions occitanistas. Un element per aquò : èra l’autora de la mai bèla fotografia (non signada) de Joan Bodon. Ara i sètz ! La sola benlèu que li semblava vertadièrament. Era sul Larzac : un element de mai. Mas non cerquetz pas. Era d’un temps ont los occitanistas pagavan de lor temps, de lor persona e de lor (magre) argent. Lo militantisme, aquò fa sorire. E lor granda victòria foguèt quand comencèron a obténer de pòstes dins los departaments, las regions. Non, non vos enganetz pas ! Pas de pòstes per eles, de pòstes per d’autres. D’autres qu’èran occitanistas… non, pas afogats-afogats, mas occitanistas, que rodavan pel mitan, disponibles, mas pas a quin prètz que siá.

E ara i son. Vos parlèri fa qualque temps de las demandas de subvencions del Collègi d’Occitania (declarat d’utilitat publica despuèi prèp d’un sègle) a la region Miègjorn-Pirenèus. Ara jògan l’acte dos : coma lo Collègi non es totjorn pas enfeudat al Congrès permanent de la lenga occitana (que jamai aqueste non prenguèt contacte amb el, mas non es pas la question), l’encargat de mission fa son enquèsta (« de polícia » me dison los interessats) per trobar lo mejan de dire fin finala que « non es possible ». Perqué pas dire « non » sul pic ? Los òrdres ? Siam positius : benlèu una rèsta de vergonha. E es aital : un president qu’a darrièr el cinquanta ans de militantisme de cada jorn escota pacientosament los « rasonaments » d’un « tecnocrata foncionarizat que s’espompís e braceja ». Joseta B. es mòrta.

J.P.