Academia Occitana

Filadèlfa de Gèrda

Ò ! COMA SON TRISTES ETHS CAMPS.

I

Ò ! Coma son tristes eths camps :
ne mareis, n’arrises, ne cants…

E eras maisons, coma son tristas :
ne vièlh, ne mainat a eras vistas…

E eths camins coma son desèrts :
non s’i ve mes sonque lusèrps…

E quina mort per ’ras camièras :
ne brut d’esclòps, ne son d’esquèras…

E per darrèr quin i hè lèu…
Ò mon Dieu, gardatz-nse de flèu !

II

Ò ! siquenon, deishatz-nse aténher…
Que valerà lhèu mélher, ò Sénher !

Deishatz ! … e que era arraça d’òc
arcébia, enfin, eth darrèr cròc !

Qu’abaishe eth cap e que s’esténia !
E qu’arren mes non se’n enténia !

Pus qu’autant plan quand tot s’acreish,
s’arrosèga, era, e s’estareish…

Pus qu’autant pòc non sap manténguer
eth sué bon dret, ne hè’u se ténguer !

III

Qu’èm un sarròt deths de qui cantan
eth noste endret e de qui’u vantan :

Endret d’amor e de cèu clar,
de qui era istòria e pòt parlar

E l’ont eras anmas son cautas…
- Ailàs ! perqué non i son mes hautas ! –

E s’èm estats tant quauquarren,
quin se hè que non siam arren ?

e que vau qu’òm sia estat mèstre
quand òm se tròba a vailet èstre !...

IV

Endret matat qui s’en arrenja
sense aprestà-s tà ’ra arrevenja,

endret qui sense arreguitnar
s’ac dèisha a bèths drins tot panar :

eth nom, eth us, dentiò ’ra lenga…
No’a pas dret a qu’òm lo sostenga,

e non merita, un tau endret,
que prénia eth Cèu partit per eth !

Tà’u qui non sap balhar crenhença
non pòt valer nada planhença !