Academia Occitana

I a lo que nos metèt dins la constitucion coma un objècte de patrimòni. Simbolicament e pas mai. Cal dire que non sèm encara una fòrça politica, solament una pichona marga d’apunt. E ne caliá contentar qualques unes sense espaurugar los autres. Mas ne sèm glorioses que jamai pus. I a lo que nos metèt al n° 56 de sas 60 proposicions. Lo minimum sindical. Per amor que non sèm encara una fòrça politica, solament una pichona marga d’apunt. E ne caliá contentar qualques unes sense espaurugar los autres. Fin finala a fait çò que podiá. I a un autre, plan brave, amic de totes, mai que mai dels occitanistas, amb aquela compassion atentiva e amusada qu’avián bèl temps a los notables pels pècs de vilatges. Ne sèm plan contents. I a la que nos ama tant coma l’ors de la faula son companh : per escafar la mosca que nos vei sul nas nos i lança un pavat. L’intencion i es. E i a los que non nos aman pas, bessons enemics, la filha de son paire - la « preferéncia nacionala » -, e lo fólzer del Tibet - los « pòbles endarrierats » -, d’acòrdi totes dos per la solucion finala quand s’agís de l’occitan. Solide que d’occitanistas van votar per eles.

J.P.