Academia Occitana

Per de rasons que m’escapan non vegèri jamai mençonar jos de plumas occitanistas la descobèrta del filològue american John Orr (Essais d’étymologie et de philologie françaises, Paris, 1963, pp. 61-75) a prepaus del mot francés « patois ». Per el, « patoi », puèi « patois », seriá un desverbal del vèrb francés « patoier » que significava patejar, bracejar, çò que fan los despauralats per se far compréner. Auriá volgut dire patejament abans de s’especializar en lengatge particular e fin finala en lengatge grossièr. Mas se pòt demandar s’aquela evolucion darrièra, francament pejorativa, non seriá pas venguda de la contaminacion de l’omofòn « patoiller » (patolhar, pautejar, fanguejar)… Es benlèu la rason que conduguèt a la causida d’un autre mot per dire « marchar dins la fanga », « prautir la fanga », e ne trobèron dos en sollicitant… l’occitan. Aital patolhar donèt « patouiller / patrouiller » (1572) e pautejar, « patauger » (1653/1655). Un omenatge involontari que nos fa tastar, dins sa sabor totjorn crudèla, l’ironia de l’istòria.

J.P.