Academia Occitana

Era per una nuèit de luna cabròla. La capa sul cap s’èran engulhats per la pòrta de darrèr d’un ostalàs vièlh en tot dire lo mot de gaita. Dins una cava escura, s’ataulèron e l’amassada comencèt :

- Degun non deurà parlar de l’Acadèmia occitana e per aquò, cal donar los òrdres que cal. Tu, que pòdes far ?

- Ieu, me pòdi ocupar d’un jornal. Es ja acostumat a l’informacion selectiva e non serà un problèma per el.

- Plan. Mas fin finala, li poiriás demandar quicòm de mai finàs : per exemple entrevistar personalament un dels membres e, se parla de l’Acadèmia, repréner a cada còp amb lo mot « associacion ». Per dire que non es mai qu’una associacion de mai, sense importància. E non se poirà pensar aital que s’es mesa en plaça una lei del silenci contra l’Acadèmia.

- O farai.

- Non cal parlar tanpauc de las produccions de sos membres, dels libres que publican. E tu, qual es ton punt de vista ?

- Segur, res non passarà demest las informacions que boti sul net cada setmana.

- E los editors que los publican…

- Tòcan de subvencions o non ?

- Es clar.

- I a tanben las denóncias a sos superiors… Qué ne pensas ?

- Ja fait.

- La calomnia es una arma segura : basta de dire un pauc pertot que tal o tal s’ocupa de l’Acadèmia al lòc de se consacrar a son trabalh ordinari, dire qu’es militant occitanista… (rires).

- Ja fait tanben.

- Mas se poiriá tot simplament contestar lors trabalhs, mostrar que s’enganan, que son incompetents, que contan de farivòlas ! Un debat es totjorn salutari !

- …..

Defòra, dins la nuèit e lo vent, una cavèca s’escacalassava.

J.P.