Academia Occitana

Un còp sa botiga barrada e lo calimàs amaisat, lo sabatièr de Frosins - « i a pas qu’un París e i a pas qu’un Frosins » çò-dison lo mond - profieitava del jorn encara long en julhet per anar asagar sas tomatas qu’apelava afectuosament pomas d’amor e sas alberginas que d’unes non trantalhan pas a apelar viètdases. Lo sieu òrt costejava lo cementèri cap als Aujolets, quand prenètz la rota de Minjasèbas e de Sant-Liç, per los que coneisson. Mas aquel jorn, foguèt susprés per un auratge terrible e se deguèt abrigar dins la cabana vesina del tombièr, aquí ont aqueste estremava sos utils. E s’endormiguèt. Al cap d’un moment, lo silenci tornat lo despertèt e ensagèt de veire entre dos pòstes desclavats çò que n’èra defòra. Ausiguèt alavetz un bruch de passes que s’apropiava sul camin, e finiguèt per desvistar dins la nuèit un òme que marchava cap a el a bèlas encambadas. E tot naturalament lo sonèt : « E plòu encara ? ». A aquestes mots, l’òme bombiguèt en abans e, se cor encara me dison los vièlhs que me contan aquò – al contrari de la literatura sabenta, lo raconte popular se congosta d’images convenguts -, deu èsser plan luènh a l’ora d’ara.

Aquò me rapèla una autra granda páur : quand ausiguèron de voses occitanas dins lo metro de Tolosa.

Mas ausissi una musica… Sèm lo 14 de julhet e sembla que l’armada francesa, en omenatge als occitans, desfila sus l’aire dels pescafins : Anirem totis a Pinsaguèl / pescar la sòfia e le barbèl… [connivéncia limitada, ne soi conscient]

J.P.