Sosc
Soscarem, dins la nuèit, a de sorgas perdudas,
borrons d’aiga e musicalas flors de lutz
que jamai, jamai plus,
vos vestiràn d’amor, o pauras tèrras nudas !
Miracle del silenci, de l’aiga, de la lutz,
ò belòias perdudas !
Quun vent vos a begudas,
ò vos, sorgas perdudas
que podètz plus florir ?
Soscarem, dins la nuèit, a de sorgas perdudas
e pausarai mon front sus tas bèlas mans nudas…
Mas lagremas, tanpauc, las veiràs pas florir.
A l’alba
E, quand l’alba vendrà nos porgir lo matin,
al bòsc nos n’anirem culhir las benaüranças
nascudas dins la nuèit a l’ombra de las brancas,
e las me donaràs e las te donarai.
Me donaràs lo crit de l’auselet salvatge
victoriós dels sedons de la nuèit.
Te donarai lo sospir d’un ramèl
soscant a d’alas dins lo cèl.
Me donaràs una erbeta clinada
jol pes esbleugissent d’una gota de ròs,
e ieu te donarai lo cant de la tortora
qu’acorroca l’amor escondut dins lo bòsc.