Amor pacan
Gardava li cabras, soleta,
dins la gravilha, aperamont,
e di grands pins l’ombra moleta
s’alongava emé lo tremont.
Auriatz ausit lo bruch di germes
Grelhant dins lo fuòc di dardalhs.
Aperalin, au fons dis èrmes,
dins li blats lusisián li dalhs.
Fasiá’na caud qu’exterminava...
Li cabras, a l’ombra d’un rocàs,
‘mé la chata que li gardava
jasián sus lo rufe brugàs.
Un pastre acoidat sus sa cana,
badant d’amor coma un limbèrt,
bèu dis uèlhs la genta pacana
dorment, lo jónher entredubèrt.
Es nervilhosa coma un rore,
es bruna coma un calabrun.
Dessota sa pèu sentètz córrer
la saba fòrta dau ferum.
Lòr, la revelhant, sus sa boca,
fòu d’amor, ié pausa un poton.
Si braç garruts coma de socas
tanlèu l’envirolon, furons.
Ansin solets sus la montanha,
aguent per lièch lo sòu florit,
au bruch di pins – doça cantanha !-,
calinhèron a ne’n morir.
Calinhèron subre l’autura
i rais d’un solèu estofant
la granda maire, la natura
li brecèt coma dos enfants.
Puèi davalèron ‘me la fàcia
banhada de serenitat...
Lo solèu larga dins l’espaci
un darrièr poton de clartat.